Giriş
“Abi! Abi!” Abimin peşinden koşuyordum. Ama benimle ilgilenmiyordu. On iki yaşımdaydım.
“Bu soruyu babamla yapamadık, sana sormamı istedi!” Odasına girdi, tam arkasından girecektim ki kapıyı yüzüme kapattı. Aniden durdum. Kaşlarımı çattım ve kapıyı çaldım. “Neden böyle yapıyorsun abi? Sadece bana yardım etmeni istiyorum. Neden benden bu kadar nefret ediyorsun?”
Kapısını açmaya çalıştım ama kilitlemişti. “Aidan, git buradan! Ödevini yapacak hâlim yok!”
“Ödevimi yapmanı istemiyorum ki, zaten neredeyse bitirdim, bu soruyu çözmeme yardımcı ol sadeceee.”
“Git dedim sana!” Kapının arkasından bana çemkirdiğimde suratımı astım. “Çok kötüsün, bunu biliyorsun değil mi?” Ödevimle yere oturdum ve sırtımı kapısına yasladım.
“Ama bende çok inatçıyım, bu yüzden gitmeyeceğim.” Oturup yapamadığım soruyu çözmeye çalıştım. Silip silip dururken neredeyse delirecektim, soruyu bir türlü çözemiyordum! Çok zordu…
“Yapamıyorum… yapamıyorum!!!”
Kalemimi fırlattım ve başımı kapıya yasladım. “Hafta sonu gideceğimiz tatil için heyecanlı mısın? Ben çok heyecanlıyım, birlikte bir sürü zaman geçiririz değil mi abi?”
Bana cevap vermiyordu. Dudaklarımı büzüştürüp pufladım. “Keşke beni azıcık sevsen.”
“Sus artık, git dedim sana!” Sustum ve tekrar yapamadığım soruya başımı çevirdim. Abim her zaman çok kabaydı, beni neden sevmiyordu bir türlü anlayamıyordum. Anneme ya da babama sorduğumda beni sevdiğini söylüyorlardı. On yedi yaşındaydı o da.
Soruyu defalarca denedim ama bir türlü yapamıyordum. Abimin kapısını çaldım. “Lütfen, biraz yardım edemez misin? Ödevimi bitirmezsem öğretmenim çok kızar…”
Kapıyı açtı. Hemen ayağa kalkıp ona döndüm. Gözlerim parıldadı ve kocaman gülümsedim. “Yardım edecek misin?”
Beni ittirip kalçamın üstüne düşürdü, ellerimi yere yasladım ve ona baktım. Ahşap zeminden aşağı kata giden bir gümbürtü oluşmuştu.
“Siktir git diyorum Aidan! Ödevinde yardımcı olmayacağım sana!” Gözlerim doldu.
Yerden kalemimi ve kağıdımı alıp suratıma fırlattı. Kalem yüzüme sert bir şekilde çarptığında canım yanmıştı. Yanağımı tuttum ve ağlamaya başladım.
“Her zaman çok kötüsün! Çok kötü bir abisin!”
“Aidan! Seni şimdi burda döverim görürsün kötü abiyi!” Üstüme yürüdüğünde babam koşarak üst kata çıkmıştı. “Will! Ne yapıyorsun!”
Babam beni kaldırdı ve suratıma baktı. “İyi misin Aidan?” Göz yaşlarımı silerek başımla onayladım. Babam abime döndü ve parmağını ona doğru salladı.
“Ne zaman kardeşine bir abi gibi davranacaksın?! Ödevinde yardımcı olmanı istedi senden, onun için ölmeni istemiyor ki!”
“İstese de ölmem! Kardeşim falan değil o benim!” Babam onun yakasını sıkıca kavradığında babamın tişörtünü tutup çekiştirdim.
“Baba! O bir şey yapmadı, ben kızdırdım onu! Yapma!!” Babam uzun ısrarlar sonucunda onu bıraktı.
Abim üstünü silkeledi. “Konuşmayın benimle. Hepiniz uzak durun!” Kapıyı sertçe çarptı ve kilitledi.
“Adi ergen!” Babam bağırdıktan sonra bana döndü ve saçlarımı okşadı. “Gel hadi, tekrar bakalım şu soruya.” Başımla onayladım.
Kağıdımla kalemimi yerden aldım ve babamla birlikte salona indik. Annem hemen mutfaktan çıkıp karşıma geçti. Eğilerek bana baktı ve gülümsedi. “Aidan, iyi misin?”
Gülümsedim ve burnumu çekerek onayladım. “Önemli değil anne, abimi birazcık kızdırdım ama sanırım biraz dinlendikten sonra sakinleşir.”
Babamın sessizce abime küfür edip iç çektiğini duydum. Annem saçlarımı okşayıp yanağımı öptü. “Abin zor bir dönemden geçiyor, biliyorsun değil mi?” Onayladım. “Önemli değil, düzelir. Değil mi?” Babama baktım, bir şey demeyip başını başka tarafa çevirdi.
Aslında abim küçüklüğümden beri beni bu zamana kadar hiç sevmedi, bana iyi davrandığı bir günü hiç hatırlamıyorum. Babam ona hep kızar, annem ise alttan alırdı. Bana hep kötü bir zamandan geçtiğini söylerdi. Ne olursa olsun abimi her zaman çok seviyorum.
“Hadi gel Aidan, sorunu çözelim. Sonra birlikte film izleriz, olur mu?”
“Abimide çağırırız değil mi?” Dudağını büzüştürdü, cevabı zaten biliyordum. “Bize katılmak isteyeceğini sanmıyorum, hadi.”
Peşinden gittim ve birlikte masaya oturduk. Soruya tekrar baktık.
Soruyu uzun uğraşlar sonucunda babamla birlikte sonunda halletmiştik. “Yarın bu soruyu öğretmeninden anlatmasını iste tamam mı?” Başımı sallayarak onayladım ve baş parmağımı kaldırdım.
“Aferin sana.” Saçlarımı karıştırdı. “Çok uykum geldi, filmi yarın izlesek olur mu? Bu soru beni çok yorduuu…” Babam güldü ve onayladı.
Onlara iyi geceler diledim ve odama çıkmaya başladım. Abimin kapısının önünde durdum. Çalıp çalmamak arasında kaldım, ondan özür dilemek istedim. Başımı iki yana salladım, yine sorun çıkmasını istemiyorum.
Odama girdim ve kapıyı açtım. Sonrada aralık bırakarak yatağıma ilerledim. Oda karanlık olduğu için ayağımı çarptım. Hafifçe sızlandım ve yatağa oturarak ayağımı ovaladım.
“Uff ya.” Gece lambamı açarak yorganımın içine girdim.
Abimi düşünmeden edemedim. Onunla aramızın hep iyi olmasını istedim ve her gece bunun için dua ettim. Çünkü okuldaki arkadaşlarımın abileri çok havalıydı, onları kolluyup kollarlardı. Bir gün abim benim için aynısını yapar mı merak edip dururum.
Abimle aslında çok farklı kişileriz. Benim derslerim çok iyidir ama onunkiler çok kötüdür. Eğer abim sınıfta kalmaya devam ederse, babam her zaman onun sınıfına yetişeceğimi söyler.
Ya da ben çok mutlu ve kibarsam abim tam tersidir. O kaba ve genel olarak çok üzgün.
Nedenini hep merak ederim…
Ama hiç öğrenemem…
Abimle aramın düzelmesi için Tanrıya dua ettim, sonrada hemencicik uykuya daldım. Ödevim ve artı olarak o soru beni mahvetti…
Hatta o soru kâbusuma girdi.
BÖLÜM NOTU
çok heyecanlıyım. centipede hikayesinden sonra genç kurgu yazıp yayınlamak çok farklı hissettiriyor, umarım centipedeyi beğendiğiniz gibi bunuda beğenirsiniz <3 korkmayarak gönül rahatlığı ile okuyabileceğiniz bir hikaye.
Ben çakıcam şimdi bi tane abiye yapışçak yere! 👺
Kalemine çok güvendiğim yazarımızın yeni kitabıı🥳🥳 nasıl bir hikaye olacak çok merak ediyorum.
Aiden ne kadar saf temiz. Abi ise tam tersi hırrr.